یک تغییر نگرش: آیا نفت و گاز می تواند ما را از ورطه تغییر اقلیم بیرون بکشد؟

مشارکت در تلاشهای جهانی برای کاهش آثار منفی تغییر اقلیم بر محیط زیست که منجر به تعهدات کشورها به کاهش انتشار کربن و محدود کردن این افزایش دما به زیر 2 درجه سلسیوس شد، از سوی کشورهای تولید کننده نفت و گاز که عمدتا درآمد سرانه خود را مدیون فروش سوختهای فسیلی و علاقه‌مند به افزایش تقاضا برای این حاملهای انرژی بوده‌اند ، مورد بی میلی قرار گرفته  و نهایتا این جریانهای جهانی بوده که این کشورها را بدنبال خود کشیده و آنها را ملزم به سپردن تعهد نمود. پارادوکس استفاده از منابع هیدروکربوری موجود در زیر زمین و الزام به متوقف کردن روند افزایش گازهای گلخانه‌ ای موضوعی است که تا راه حلی برایش یافت نشود نمی توان انتظار همراهی کامل کشورهای تولید کننده نفت و گاز و موفقیت کامل اهداف مورد نظر را داشت. هم اکنون با گذشت یک سال از اجلاس پاریس، از سوی نهادهای درگیر در زمینه تغییر اقلیم زمزمه‌هایی شنیده می‌شود که اهداف تعیین شده برای رسیدن به هدف 2 درجه و شاید 1/5 درجه سلسیوس کافی نخواهد بود و لازم است سختگیرانه تر شوند. برای کشورهایی که سالها است در این زمینه صاحب فن آوری شده و بر سر کارایی انرژی و انرژیهای تجدیدپذیر وقت و سرمایه گذاشته و فعالیت کرده‌اند تعریف اهداف بلندپروازانه‌تر مسلما با اطمینان بیشتر صورت خواهد گرفت ولی برای کشورهایی مانند کشور ما که در این زمینه حتی به اهداف سالهای گذشته و قانونهای مصوب خود عمل نکرده و این موجب شد در سپردن تعهدات در COP 21 هم بسیار محتاطانه عمل کند مسلما بلندپروازی بیشتر با مقاومت روبرو خواهد شد و به ثمر نخواهد نشست. این در حالی است که برای ما محرک اصلی برای کارایی انرژی همواره کاهش شدت انرژی و نتایج اقتصادی حاصل از آن بوده و رنج بردن بسیار سالهای گذشته از آثار اقتصادی تغییر اقلیم مانند خشکسالی ، کمبود منابع آب شیرین و ریزگردها، هرگز مبارزه با تغییر اقلیم را به محرک اصلی برای اقدامات منجر به کاهش انتشار تبدیل نکرده است.

موضوع تغییر نگرش به منابع هیدروکربوری از سوخت به عنوان خوراک برای تولید مصالح ساختمانی و مواد با انتشار کربن و مصرف انرژی کمتر که در مقاله حاضر به آن اشاره شده موضوعی است که علاوه بر آن که می تواند انگیزه‌ ای برای  تولید کنندگان نفت و گاز برای همراهی بیشتر با تلاشهای جهانی برای مقابله با تغییر اقلیم باشد، بلکه با بهبود زنجیره ارزش این مواد اولیه خود می تواند منجر به بهبود شدت انرژی از ناحیه افزایش تولید ناخالص داخلی شود. گام برداشتن در این راه مسلما تمرکز بر خرید تکنولوژیهای جدید برای تولید این مصالح و محصولات و علاوه بر آن پژوهش برای تولید فن‌آوری را می طلبد. مسلما این محقق نخواهد شد مگر این که یک تغییر نگرش در سیاستهای اقتصادی کشور حاصل شود. مسلما اگر ما در این خصوص عمل نکنیم، جهان به این سو خواهد رفت و ارزش بیشتری از نفت و گاز که ما برای  درآمد کشور متکی به آنیم حاصل خواهد شد و ما کمترین بهره را در این خصوص خواهیم برد.

 مقاله مرتبط در ادامه مطلب....

فراز سجده ای

رییس HSE شرکت بهینه سازی مصرف سوخت

 آبان 1395

نوشتن دیدگاه